СЭТГЭЛ ТҮГЖИРЧИХЖЭЭ

Явуулын хүн, замын хүнд өөрөө дурлаад ганцаараа шаналаад үлдчихдэг их л сонин хүүхэд байж билээ . Үхтлээ шаналж санаж мөрөөсөж суудагсан

Ганцаардлын амт
Ганцхан шоколаднаас  мэдрэгдэх тэр мөчид
Ганихарч явсан үе цээж дүүрэн  санагдаж
Гоё ч юм шиг

Сэтгэл өлсөхөд юу ч идсэн цаддаггүйг
Сэтгэл хямархад биеэс  илүү хүнд байдгийг
Өнөөдөр л мэдэх гэж
Өдий хүртэлх цаг хугацааг дэмий  үрлээ гэж үү

Цэгцлэх бодол минь түм бум

Навчис хөлөөр хөглөрөөд
Намайг та нар хөглөөд
Насны намраас зугтмаар
Намуухан нэгэн үдэш байна

Цээж хоосон
Толгой сэргэлэн
Сэтгэл хөнгөн
Хичнээн сайхан өглөө вэ?
Чамайг мартчихаж 

Хэн нэгэн байхаасаа яагаад ичээд байгаан бол доо... Ийм үе их л олон тохиолдох юм. Үргэлж ийм байсан ч юм уу??? Нээрэн тийм байна. Үргэлж би хэн нэгэн байснаасаа ичсээр ирсэн юм байна. Яагаад?
Магадгүй  ичих гэдэг надтай хамт төрсөн юм болов уу? ичих гэдэг үгтэй хамт ирсэн юм уу?

Хэн нэгнийг хүлээсэн догдол
\Хэнийг нь бүү мэд\
Хэлж боломгүй гуниг
Усны мяралзаан шиг уйтгар
Тэгээд дуугүй суух өдөр хоногууд

Бодохын жаргал
Харахын жаргал
Сонсохын жаргал
Ярихын жаргал
Мэдрэхийн жаргал
Миний мэдэж байгаагаар ийм л жаргал байдаг.  Залуу насанд бүх зүйлийг л мэдэрч таашаал авахыг зорьдог байтал би гэгч нь бодож харж сонсож байгаад л бүхий л хэрэгцээгээ хангачихдаг гэлтэй... Сонин шүү

Яагаад ч юм сэтгэл нэг л тавгүй
Яруухан хаврын улирал нэг л хоосон
Яргуй хэнзлээд, шувууд шуугиад
Ямар сайхнаар чамайг төсөөлж байв
              ДААН чҮГҮЙ