Явуулын хүн, замын хүнд өөрөө дурлаад ганцаараа шаналаад үлдчихдэг их л сонин хүүхэд байж билээ . Үхтлээ шаналж санаж мөрөөсөж суудагсан

Ганцаардлын амт
Ганцхан шоколаднаас  мэдрэгдэх тэр мөчид
Ганихарч явсан үе цээж дүүрэн  санагдаж
Гоё ч юм шиг

Сэтгэл өлсөхөд юу ч идсэн цаддаггүйг
Сэтгэл хямархад биеэс  илүү хүнд байдгийг
Өнөөдөр л мэдэх гэж
Өдий хүртэлх цаг хугацааг дэмий  үрлээ гэж үү