Аймаар

Хүсээгүй, төлөвлөөгүй
Хүүхэд нь болж төрөх аймаар
Магадгүй намайг олсныхоо дарааа 
Хэсэгхэн зуур ч гэсэн 
Маргаашийн төлөө зовсон байх
Тэр зовлон нь
Дөнгөж бүрэлдэж буй
Бяцхан зүрхэнд минь 
Гүн шингэж
Одоо ч гэсэн намайг
Тэвчээр алдтал
Гуниглуулдаг байх

МАШИН МӨРГҮҮЛЧИХСЭН

Гэвч харамсахгүй бас айхгүй юм. Ямар сонин юм бэ? Юу ч бодогдохгүй юм. Яахав яахав.

Хэнд ч очоогүй сэтгэл

Чамд гэж хаяглачихаад
Хэзээ ч явуулж үзээгүй захиа
Чамд гэж хадгалчихаад
Хэнд ч өгөөгүй сэтгэл
Хоёулаа адилхан
Шарлаж хуучирч дээ...

Од харавхад хүслээ шивнэхээр биелэдэг гэсэн үнэн болов уу? гэж гэнэн томоогүй зангаар чамаас асууж байсныг санаж байна уу?
Тийм ээ. Тэр үед чи надад "Чамайг миний найз охин болгож өгөөч гэж би тэр оддоос гуйна" гэж хэлж билээ. Яг тэр шөнө хэтэрхий гоё зүүд зэрэглээ юм шиг санагдаж шөнөжин цурам хийлгүй,  утсаа тэврээд хором мөч бүрийг ирээдүйн хамтын аз жаргалыг төсөөлөн өнгөрүүлсэн сэн. Маргааш нь ч гэсэн ойлгогддоггүй, дуусдаггүй геометрийн хичээлийн цаг   ямар хурдан  өнгөрснийг  одоо ч хүртэл  санаж байна.
-Эрхлэх гээд байгаа юм уу,   Хариугаа өгөөч ээ  гээд байхад нь сэтгэл дотроо би аль хэдийн асуух хэрэг юун, угаасаа л би чинийх шүү гээд түмэнтээ шивнэчихсэн байсан ч ил гаргаж хэлж чадаагүйсэн.
Одоо бодоход дэндүү бүүр дэндүү гэмээр харамсалтай.

Дэндүү хайртайдаа чамтай би ханилахгүй
Дэргэд чинь өнгөө гээж
Дээлэнд чинь нулимсаа шингээхгүй
Унаж боссон амьдралд
Уусан байхыг чинь харахгүй ээ... Яг л энэ шүлэг шиг харамсал харууслаа тайтгаруулах шалтаг олсон мэт.

Яг л тэр богинохон хором

Миний үргэлж мөрөөддөг, хүлээдэг
Мангартталаа санадаг хүн мөн байсаан чи
Халамж, хайр, энхрийлэл
Яг л тэр богинохоон хормын төлөө
Би амьд явж байсан юм шиг
Хэтэрхий романтик кино
Итгэж өгөхгүй
Төсөөлж чадахгүй
Нилээд удсаан,
Дугхийгээд сэрэхдээ 
Богинохон их гоё зүүд
Зүүдлээд өнгөрөх шиг
Яг л тэр хормын төлөө
Би амьд явж байсан мэт

Нүдний минь доорх үрчлээс
Нэгээр нэмэгдчихэж
Нүгэл байгаадаа
Ингэтлээ их харуулдлаа гэж үү?
Нууж чадсан үнэнг
Нүүрэн дээр минь тодруулж 
Нууцхан сэтгэлийг минь түүнд
Илчиллээ гэж үү?
үрчлээс минь

Даварсан сэтгэл

Тархинд минь захирагдахаа байжээ
Чи яасан даварсан сэтгэл вэ?

3 жилийн баяр баясгалан минь сонсооч

Амьдралын минь 26 жилийн 23 нь чамтай холбоотойг чи мэдэх үү?
Энэ 23 жилдээ үргэлж гунигтай явж дээ би. Магадгүй учраагүй байсан 3 жилд нь бүхий л баяр баясгаланг дуусгачихсан юм болов уу?
Жилд дөрвөн улирал ээлжилдэг атал алийг нь ч мэдэлгүй өнгөрүүлж Хүлээлт- Илтгэл- Тэвчээр- Хүлээлт -Илтгэл-Тэвчээр гэсэн ийм л давтамжтай хорвоог элээж дээ...

БИ

Би дэндүү худалч
Бас хуурамч
Байж боломгүй дүр эсгэгч ...
Яахав дээ энэ амьдралд
Багахан ч гэсэн
Амар амгалан тогтоох гэж
Өөрийгөө зорж
Өрөөлийг хурцалж
Эцэст нь тэгээд
Амьдраагүй юм шиг үхэх биз

МАРТАХ гэдэг үгийг хэзээ нь мартчихсан юм болдоо...

Ээжийн минь гар

Ээжийн минь "гар" бараг 7 хоногийн өмнөөс эхлэн бодогдоод болдоггүй ээ...
Хэзээ ингэж үрчлээтэж, хатуурч мойныгоод гүйцэт тэнийхээ ч больсныг мэдсэнгүй.
Цагтаа ахуй үйлчилгээнд ажилладаг сүмбэн цагаан хуруутай, хуруу бүр нь уран хүүхэн гэж хэлэгдэж байсныг одоо ч би мартдаггүй юм.
Хичнээн сайхан зөөлөн, хичнээн нарийн сүмбэн хуруунууд байв даа.
Гэтэл саяхан дүүгийнхээ хуримаар хөдөө очоод 5 хоноод ирэхдээ л анзаарлаа. Санамсаргүй хөл дээр нь гишигчихээд гар барихдаа  чангахан атгаад автал нээх хөшүүн танил биш атгалт.
Юу вэ, хэний гар вэ, андуурчихав уу гээд эргээд хартал яах аргагүй миний ард ээж л зогсож байсан.
Гэнэт өөрийн эрхгүй дотор сонин болоод л явчихлаа.
Бага байхад үсийг минь самнаж өгөхдөө илж байна уу гэлтэй  их л зөөлөн  мэдрэгддэг байсансан.  Гар нь зөөлөн ч гэлээ байнга үнсээд үнгээд, илээд, арчаад байдаггүй хүн л дээ. Хааяа халуураад өвдөөд хэвтэхэд нуруу илж өгнө. Одоо бодоход төсөөлшгүй сайхан тайвшрал байж
Миний насан дээр цаг үеийнхээ хэдэн сайхан хүүхнүүдийн нэг байсан. Намайг 9-р ангид ордог зун ангийнх нь хүүхдүүд манайд ирээд ярьж хөөрөөд  сууж байхад  Баянаа гэдэг ах  ууж байсан жаахан юмандаа халамцаж зориг орсон уу, эсвэл өмнө нь хэлэх боломж гараагүй байсан уу мэдэхгүй ямар ч байсан ээжийг минь хэрхэн нууцхан харж хайрлаж явдаг байсан тухайгаа санаа алдан байж хэлээд,  нэг үдэшлэг дээр очоод арай гэж зориг гарган бүжгэнд уриад бүжиглээд явж байтал хүнтэй суух гэж байгаа тухайгаа хэлтэл хэсэгтээ л дотор харлаж харамсаж билээ гээд ярьж байсан сан.
Би ч тэр үед нь бас багагүй харамссан сан.
Миний аав ч алсын хараатай, уужуу дотортой, ярих юмгүй сайн эр хүн. Насаараа цагдаа хийж сум дамжиж явсаар тэтгэвэртээ гарсан. Биднийг хоосон хонуулж, юмаар дутаагаагүй ч хувьдаа хуримтлуулаад нөөцлөөд байсан эд зүйлгүй л хүн. Насаараа аавыг минь дагаж явсаар гарт барьсан ажилгүй, өөрийн гэх гоёх хувцасгүй шахуу болсныг нь  би юу эс андхав.
Ёстой л  Баянаа ахтай суучихсан бол ээж минь одоо бүүр жавхалзсан ганган хүүхэн байгаа даа гэх харуусал төрж билээ...
Тэр цагаас хойш ээжийнхээ тухай тийм ч их бодож байсангүй. Өөрөө ч тачигнатал инээж, дургүй зүйл дээрээ шууд уурлачихаад л явдаг. Тиймдээ ч сул талыг нь олж хардаггүй байх. 

Цаг хугацаа гэж юу ч хайрладаггүй, юу ч гамнадаггүй бололтой.  Цаг хугацаа ч гэж дээ, угтаа би л гамнасангүй, хайрласангүй.

Төгсөж ирээд л нэг хар юм дагаж нисээд одоо тэгээд 5 жилийн турш арга эвийг нь олж ааш занг нь тааруулах гэж нус нулимстайгаа хүртэл холилдож л явдаг Би ч мөн таагүй охин доо...